Gleiwitz IV
Podobóz zlokalizowany na obrzeżach Gliwic, na miejscu wznoszonych przez Wehrmacht koszar wojskowych. W czerwcu 1944 r. przywieziono tam z Monowitz ok. 80 więźniów, Rosjan i Polaków, których w sierpniu, w związku z akcją przenoszenia więźniów polskich do innych obozów koncentracyjnych, zastąpiono węgierskimi i polskimi Żydami. Zatrudniono ich najpierw przy budowie ogrodzenia z drutu kolczastego oraz baraków, w tym kuchni, łaźni oraz latryn. Później pracowali głównie w warsztatach zajmujących się przeróbką silników ciężarówek wojskowych i wyposażaniu ich w generatory gazu drzewnego oraz w porcie rzecznym nad Kanałem Gliwickim. Kierownikiem obozu był SS‑Unterscharführer Otto Lätsch. Nadzorujących esesmanów wspomagali umundurowani wartownicy z Organizacji Todt. W przeddzień ewakuacji w obozie przebywało 444 więźniów. W styczniu 1945 r. większa ich część została wyprowadzona z obozu. Więźniowie dotarli do Sośnicowic, lecz zawrócono ich do Blechhammer, gdzie dołączyli do więźniów ewakuowanych z innych podobozów, względnie w ukryciu doczekali wyzwolenia. 57 niezdolnych do marszu więźniów pozostało na miejscu w izbie chorych. Esesmani przed ucieczką podpalili barak, a więźniów usiłujących uciec przez okna ostrzelali. Masakrę przeżyło tylko dwóch, którzy ukryli się wśród zwłok.